लातोंके भूत बातोंसे नही मानते

 कोणीतरी खरंच म्हंटले आहे, सोळावं वरीस धोक्याचं! हा धोका खूप कारणांनी उदभवू शकतो. त्यात दिसायला सुंदर असेल तर त बघायलाच नको. कविताच्या आयुष्यात तिच्या वयानी आणि सौन्दार्यानी फार प्रश्न निर्माण केले. दिसायला सुरेख, अभ्यासात हुशार कविता कोणाच्या अध्यात ना मध्यात. ती बरी, तिचा अभ्यास बरा आणि कॉलेज व क्लासचं रुटीन बर. १०वित शाळेत पहिली आली होती. यंदा १२ वीत बोर्डात येईल अशी तिच्या आई-वडील व शिक्षकांना खात्री होती. तिची आई, आशाताई आमच्या पंचवटीतल्या एका गटात सभासद होत्या. दर महिन्याला मीटिंग मधून त्या कविता आणि तिच्या अभ्यासाचं निमित्त करून लवकर निघून जायच्या. अलीकडे तर दोन महिन्यांपासून त्या गटाचे पैसे जमा करायला किंवा मिटींगला येत नव्हत्या. गटप्रमुख मीनाताईनी चौकशी केली तेंव्हा समजलं कि 'त्या घरीच असतात कारण कविता घरीच असते. कविताचे क्लास, कॉलेज सगळं बंद करून कविता दीड महिन्यापासून घरीच बसून आहे. ती खूप घाबरली आहे. तिला कोणीतरी मुलगा रस्त्यात गाठून खूप त्रास देतो. तो तिचा पाठलाग करतो. तिची छेड काढतो. तो तिला सारखी लग्नाची मागणी घालतो, फोनवर धमक्या देतो.'

हे ऐकल्यावर मीनाताई आणि बचत गटातील दोघी तिघी जणी आशाताई ना भेटायला त्यांच्या घरी गेल्या. दोन खोल्यांचं आशाताईंचं घर. बाहेरच्या खोलीतील पलंगावर एका कोपर्यात कविता बसली होती. ती खूप घाबरलेली होती. तिची आईपण घाबरली होती पण तिला धीर द्यायचा प्रयत्न करत होती. दोघी समोर असलेल्या मोबईलकडे भूत बघितल्या सारखं बघत होत्या. मीनाताई काही बोलणार तेवढ्यात फोनची रिंग वाजली. कविता भीतीनी थरथर कापू लागली आणि आशाच्या पण चेहेऱ्यावर भीती स्पष्ट दिसत होती. दोघींपैकी कोणीच फोन उचलला नाही. वाजून बंद झाला. असं ३ वेळा झाल्यावर मीनाताई म्हणाल्या, "अग कविता, तुझा फोन वाजतोय. कोणाचा आहे बघ."

"मावशी फोन त्याचाच असेल."

"त्याचा म्हणजे कोणाचा?"

"त्या मुलाचा."

"तो मुलगा म्हणजे कोण? मला समजेल असं सांगशील."

ह्यावर आशानी सुरुवात केली," मीनाताई, काही दिवसांपासून एक मुलगा आमच्या कविताला त्रास देतोय. ओळख वाढवायचा प्रयत्न करतोय. तिचा रस्ता अडवतो. बोलायचं प्रयत्न करतोय. ती काहीच प्रतिसाद देत नाही तर त्यांनी तिचा हात धरला. ती खूप घाबरली. तो तिच्या मागे धावत, ओरडत 'मेरी मधुबाला, मै तुमसे प्यार करता हुं. मुझसे शादी करो. ना काहोगी तो देख लेना.' आमच्या घरा पर्यंत आला. आम्हाला खूप भीती वाटतीये. तिचे बाबा म्हणाले,'तिला बाहेर पाठवायलाच नको. तिचं कॉलेज, क्लास बंद करून टाकू.' तीला बाहेर पाठवणं बंद केलं तर त्यांनी तिचा मोबाईल नंबर शोधून काढला. तो सारखा तिला फोन करतो. भेटायला बोलावतो. धमक्या देतो. काय करावं आम्हाला तर काही कळतच नाहीये."

"अहो तुम्ही पोलिसात तक्रार का नाही केलीत?" ह्या मीनाताईनी विचारलेल्या प्रश्नाला आशाताई उत्तर देणार तेवढ्यात परत फोन वाजला.

"कविता फोन घे. स्पीकरवर तक." असं म्हणत मीनाताई कविताच्या शेजारी तिला धीर द्यायला बसल्या.

कवितानी घाबरत फोन घेतला आणि स्पीकरवर टाकला. तिकडून एका मुलाचा आवाज आला,"हाय मेरी जान, मेरी रानी, कैसी हो. मेरा फोन क्यू नही उठाती? तू मुझे बहोत सताती है. याद रख शादीके बाद मै सबका गीन गीन के हिसाब लुंगा. अब और ना तडपा. फटाफट तेरी लालवाली ड्रेस पेहेनके मुझे मिलने आजा."

मीनाताई खाणा खुणा करून कविताला विचारायला सांगत होत्या,'कधी आणि कुठे भेटायचं?'

कवितानी 'कब और कहा?' विचारल्यावर तिकडून विजय मिळवल्याच्या आवाजात तो मुलगा म्हणाला," मधुबाला, मुझे तेरी यही अदा बहोत पसंद है. मुझे यकीन था कि तुमभी मुझसे प्यार करती हो. इतने दिन इतना भाव क्यू खा रही थी? ये सब हिसाब मै शादीके बाद करुंगा. अब सून. दिंडोरी रोडपे एक बिल्डिंगका काम चल रहा है. वहापे आज छुट्टी है. वहीपे मुझे ४ बजे आके मिल. बाय. आय लव यु."

कविता भीतीने थरथर कापत होती. 'मीनाताई मला वाचवा. तो माझा जीव घेईल.' असं म्हणत रडत होती.

"कविता, तू टेन्शन घेऊ नकोस. तुझा तुझ्या मावशीवर भरोसा आहे ना? ठरल्याप्रमाणे तू ४ वाजता त्याला भेटायला जा. बाकीचं मी बघून घेईन." असं म्हणत मीनाताई उठल्या. त्यांनी पटापट गटातील बायकांना फोन केले आणि परत बोलावून घेतलं.

 गटातील सर्व १५ जणी तयारीनिशी त्या बांधकाम चालू असलेल्या इमारतीपाशी चारच्या सुमारास पोहोचल्या. तिथे गेल्यावर त्यांना जे दिसलं ते चीड निर्माण करणार दृश्य होतं. अर्धवट बांधकाम झालेल्या भिंतीला टेकून कविता उभी होती. तिच्या समोर एक मुलगा उभा होता. त्याचा एका हातात साखळी असलेली कि चेन होती जी तो फिरवत होता. दुसरा हात कविताच्या मागच्या भिंतीवर होता. त्याच्या अंगात केशरी रंगाचा सदरा आणि मातकट रंगाची पतलून होती. गळ्यात भडक रंगाचा मफलर आणि तोंड विड्यामुळे रंगलेलं. दिसन्यावरून मुलगा मवाली वाटत होता. घाबरलेली कविता, आक्रसून खाली मान घालून उभी होती. आणि तो मुलगा विजय मिळवल्याच्या आविर्भावात तिच्या अजून जवळ सरकत होता. तो पुढे काही हालचाल करणार तेवढ्यात मीनाताईनी त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला.

"अरे बाबा, तुला दिसत नाहीये का? ती मुलगी घाबरली आहे. कशानी तरी. तिला तुझ्याशी बोलायचं नाहीये. तू तिला का त्रास देतोयस?"

त्यांनी चमकून मागे वळून पाहिलं आणि तुच्छतेने म्हणाला," ए बाई. तेरेको दिखता नाही क्या. एक लडका एक लडकीसे बात कर रहा है. वो भी प्यारकी. काहेको कबाबमे हड्डी बनते हो. जाओ." आणि कविताकडे वळून म्हणाला," मधुबाला, तू हा कर दे. बाकी मै सब सम्हालुंगा."

"अरे बाबा तिचं नाव मधुबाला नाहीये. कविता आहे. तिचं तुझ्यावर प्रेम नाही. तिला तुझ्याशी लग्न करायचं नाहीये. तिला खूप शिकायचं आहे. डॉक्टर व्हायचं आहे. तू तिचा नाद सोड आणि तुझ्या घरी जा."

"मधुबाला, मेरेको पेहेले तो बोलनेका ना, कि तुमको डॉक्टर बनना है. मै तुमको सिखायेगा. तू फिकर मत कर. तू सिर्फ शादीके लिये हा बोल दे."

मीनाताई ना ह्या मुलाच्या बेजबाबदार वागण्याचा राग येत होता आणि त्रास पण होत होता. "तू कोण आहेस आणि स्वतःला काय समजतोस. तुझं नाव काय आहे आणि राहतोस कुठे? आणि तुझे वडील काय काम करतात? त्यांना तुझी हि थेरं ठाऊक आहेत का? तू बऱ्या बोलांनी जा नाहीतर पोलिसांत तुझ्या विरुद्ध तक्रार करते."

पोलीस, तक्रार असे शब्द ऐकल्यावर तो कवितापासून थोडा बाजूला सरकला. त्यांनी मीनाताईना उद्देशून म्हणाला,"मी कोण आहे?  कुठला आहे? माझे वडील काय करतात? माझी डिटेल मध्ये माहिती घेताय, काय तुमची पोरगी खपवायचा विचार आहे कि काय?"

हे ऐकून मीनाताई इतक्या चिडल्या कि त्यांनी त्या मुलाच्या एक मुस्कटात लगावली. त्या म्हणाल्या,"बायानो, लातोंके भूत बातोंसे नही मानते. ह्याला असा धडा शिकवूया कि पुन्हा कुठल्या मुलीकडे नजर वर करून बघायची हिम्मत करणार नाही." सर्व बायकांनी त्याला धरून चांगलाच हाणला.

कविताला घेऊन घरी परत जाताना पोलीस चौकीत घडलेल्या घटनेची नोंद केली. पोलिसांनी पण त्याला त्यांच्या पद्धतीने समाज दिली.

अपेक्षे प्रमाणे दीपक (तो मुलगा) सुधारला. त्यांनी परत कवितालाच काय कुठल्याच मुलीला कधी त्रास दिला नाही. कविता शिकून पुढे डेनटिस्ट झाली.